Dziś zajmiemy się wdzięcznym, przyjemnym i ogólnie lubianym tematem leżenia (no bo któż z nas śmiertelników nie lubi leżeć, zwłaszcza brzuchem do góry, najlepiej brzuchem pełnym łakoci, w sprzyjających okolicznościach przyrody i nie tylko, etc.). Jednakże by nie było zbyt różowo, równocześnie poświęcimy trochę uwagi zdecydowanie mniej wdzięcznemu (plugawemu wręcz!) zagadnieniu wszetecznego łgarstwa i kłamstwa w języku angielskim. Choć podejrzewam, iż ów grzech, mimo że z pewnością skazuje na jeżeli nie najgłębsze kręgi piekła, to przynajmniej lekkie opiekanie – a więc ów grzech całkiem konkretny, niejednemu i niejednej też frajdę sprawia…
Po takim miszmaszu wartości, nastrojów i ceregieli dodam, iż całość wpisu zostanie okraszona neutralnym i – mówiąc bez ogródek - nijakim elementem ot zwykłego, nudnego kładzenia przedmiotów tu i tam. Leżeć, kłamać i kłaść przedmioty w życiu po prostu trzeba, każdy rozsądny człowiek czynności te wykonuje każdego dnia swej mniej lub bardziej poczciwej egzystencji, zatem proponuję wytężyć umysł na najbliższych parę minut i wnikliwie przestudiować poniższych parę słów.
CZASOWNIK „LIE”, CZYLI CAŁA PRAWDA O KŁAMANIU
W języku angielskim kłamstwo przychodzi łatwo. I nie mam tu na myśli wszelkich uprzejmostek czy obłudnej grzeczności, lecz zdecydowanie bardziej fundamentalną kwestię kłamania pod względem gramatycznym. Nie będę Wam mydlił oczu – łganie, w odróżnieniu od omawianych nieco później pozostałych czasowników – cechuje się prostotą i regularnością odmiany, co tylko kusi by mamić naszych słuchaczy i za nos wodzić rozmówców. Zacznijmy jednakże od podstaw, czyli definicji i form:
to lie
1. To present false information with the intention of deceiving.
2. To convey a false image or impression: Appearances often lie.
Formy gramatyczne:
lie – lied – lied – lying
Jak zatem widzimy, czasownik „lie” zachowuje się jak pierwszy lepszy angielski czasownik regularny i sam w sobie niczym potulny baranek nikogo nie zmyli. Kłamcie zatem śmiało, łżyjcie na prawo i lewo bez obaw o błąd w odmianie. Kilka przykładów na zachętę:
She lied to me when I asked about her age.
I do not like lying to people when I like them.
If you lie and somebody finds out about it, you can be in trouble.
I have not lied to you today.
KŁADZIEMY CZY LEŻYMY? - CZYLI “LIE” VS “LAY”
Nadszedł czas na nieco bardziej zagmatwaną kwestię, a mianowicie czasowniki „lie” i „lay”, tyczące się, jakże by inaczej, odpowiednio leżenia i kładzenia. Zacznijmy od mniej skomplikowanego „lay”. Oto jego definicja i formy gramatyczne:
to lay sth - to put or place sth in a horizontal position or position of rest
Formy gramatyczne:
lay – laid – laid – laying
Zatem “lay” przetłumaczymy jako “kłaść”. Jego odmiana jest relatywnie mało skomplikowana, natomiast należy zwrócić uwagę na fakt, iż czasownik ten wymaga dopełnienia. Mówiąc najprościej jak się da, po „lay” chcąc nie chcąc musimy użyć jakiegoś rzeczownika, czyli trzeba powiedzieć co też kładziemy/odkładamy. Przykłady zdań poprawnych i niepoprawnych:
I laid the book on the table when I finished reading it.
Please lay your bag on the floor.
She laid her hand on my shoulder to show me that she understands my situation.
ŹLE: I laid on the bed.
ŹLE: She wanted to lay on the beach.
Zupełnie odmiennie mają się sprawy z czasownikiem “lie”, który na pierwszy rzut oka wygląda łudząco podobnie do „kłamać”, lecz gramatycznie odbiega od niego niemalże pod każdym względem. Tradycyjnie już, wpierw poznajmy definicję oraz dość pokrętną w tym przypadku odmianę gramatyczną:
to lie - To be or place oneself at rest in a flat, horizontal, or recumbent position
Formy gramatyczne:
lie – lay – lain – lying
“Lie” przetłumaczymy jako “leżeć” lub „spoczywać w poziomej pozycji”. W odróżnieniu od „lay”, czasownik ten nigdy przenigdy nie będzie występował z dopełnieniem w postaci rzeczownika, co zresztą zobaczycie w nadchodzących wielkimi krokami przykładach. Wpierw jednak zwrócę Waszą uwagę na formy przeszłe nieregularnego „lie”, a szczególnie formę past simple, czyli „lay”. Wygląda ona identycznie jak bezokolicznik czasownika „kłaść”. Odróżnia je jedynie rzeczone dopełnienie, czyli należy zapamiętać, że po „lay” [kłaść] zawsze znajdziemy rzeczownik (obiekt, który gdzieś kładziemy), natomiast po „lay” [„lie” w czasie past simple, czyli leżeć] żadnego rzeczownika nie napotkamy. Wszystko zilustrują poniższe przykłady:
When you are tired it is good to lie for a while and rest.
I have never lain in such a comfortable bed!
He lay on the beach and enjoyed the sun.
I was lying on grass in the middle of my favourite park when it started to rain.
ŹLE: I was tired, so I laid in bed.
ŹLE: She lay the book on the table and went to the kitchen.
ŹLE: We came back home and lay our luggage on the floor.